| |
| Mesele qebûlkirina siyaseta dewletê bû |
| 2009-12-21 19:33 |
Mewla Benavî (kerkuk-kurdistan.com)
benavime@hotmail.com |
|
Şer û gêreya van du-sê mehên dawî ji bo komkirina kurdan li dorê Abdullah Ocalanî bû. Her cara îhtimala alternatîfekê ji bo kurdan derkeve meydanê, tirk hindek kurd didin kuştin da kurd bikevin bin emrê Abdullah Ocalanî. Çekê herî giran û mezin yê tirkan Abdullah Ocalan e û wisa xuya dike dê heta mimkin be wî çekî ne avêjin.
Ji berê û pê de tirk dixazin tenê wan PKK hebe. PKK-ya wan Abdullah Ocalan û dezgehên dî yên goya bi Abdullah Ocalanî ve girêdayî ne. PKK-ya Abdullah Ocalanî li bakurê Kurdistanê xurt e. Tirk dixazin PKK-yên dî nemînin lê ya wan bimîne da bikarin li gor dilê xwe kurdan kontrol bikin.
Murat Karayilanî di hevpeyvîna ko rojnameya Turkiye Gazetesî (23-24 11 2009) pê re kiribû de gotibû ko heger terefê miqabil, yanî dewleta tirk, DTP-ê wek mixateb qebûl bike ew jî dê bibêjin DTP muxateb e. Wî gotibû ko ew dixazin DTP-ê roleka giring hebe.
Niqteyeka dî ya balkêş ew bû ko Murat Karayilanî bi carekê behsa Abdullah Ocalanî ne kiribû û ne gotibû ew jî dikare rolekê bilehîz e.
Bê goman dewleta tirk ji axaftina Murat Karayilanî zêdetir tiştan dizane. Lê mirov dikare bibêje ew axaftin û daxuyaniyên Karayilanî bû egera ko dewleta tirk karekê bike ko cardî kurd wisa bizanin ko Abdullah Ocalan kesê herî xurt e.
Piştî van bûyerên dawî, medyaya tirkan gelek behsa meznahî û xurtbûna Abdullah Ocalanî dike. Dixazin bi kurdan bidin qebûlkirin ko kesê herî xurt, Abdullah Ocalan e.
Jixwe tirkan ji berê de têra xwe hazirî kiribûn. Kesên wek edîtorê rojnameya Hurriyetê, Ertugrul Ozkok, Mehmet Ali Birandî, Avni Ozgurelî, Ahmet Altanî û çend rojnamevan û nivîskarên dî, nivîsarên meznahiya Abdullah Ocalanî dibirin ber perê asîmanan re weşandibûn. Digotin ew lîderê mutleq e û hindik mabû ji bo wî biçin sicdê. Medyaya Aydin Doganî bi carekê ketibû xizmeta Abdullah Ocalanî.
Vegera 8 gerîla û 26 mihacirên Mexmûrê jî kirin pergalê propagandeya Abdullah Ocalanî. Ji axaftina Murat Karayilanî diyar dibe ko qerar, yan tewsieyeyeka KCK-ê nîne ko kesên vegerayî bibêjin ew li ser daxaza Abdullah Ocalanî hatine, yan resmên Ocalanî rakin. Lê hem bi notên abokatên Abdullah Ocalanî û hem jî medyaya tirkan û apociyan nivîsandin ko kesên vegerane gotine ko ew li ser daxaza Abdullah Ocalanî hatin û jixwe resmê Ocalanî kirin ala.
Bûyereka dî ya meselê aşkere dike civîna 98 serok belediyeyên Kurdistanê ya li Diyarbekirê ye (04-12-2009). Serokên belediyeyên DTP-ê daxuyaniyek amade kririn. Osman Baydemirê serokê belediyeya Diyarbekirê ew xwend, yan jî pê dan xwendin.
Di daxuyaniyê de behsa girtîgeha Imraliyê û şertên jiyana Abdullah Ocalanî têt kirin û dibêje gerek şertên jiyana wî bên xweşkirin û “gerek Imralî wek deriyê herî giring yê çareseriyê bêt qebûlkirin”
Egera kuştin û girtina van demên dawî jî ev rewşa lezgîn û nazik bû. Dewleta tirk qebûl nekir tehekima wê ya li ser tevgera kurd kêm bibe û bi kuştin û girtina kurdan, Abdullah Ocalan kirin “serok”.
Kuştina 7 eskerê li Tokat-ê jî bûyereka ne zelal e. Lê kê kiribe jî ew jî ket xizmeta siyaseta dewleta tirk. Xizmeta xurtkirina Ocalanî kir.
Bi îhtimaleka mezin egera girtina DTP-ê, di vî wextî de, ji bo van sebeban bû. Belkî dewleta tirk wisa bawer kir ko DTP dikare bibêje ew rola muxatebiyê digire û ji bo rê li wê bigirin DTP girtin.
Ev du sal bûn mehkeme li DTP-ê hatibû vekirin û mumkin bû du meh dî jî qerar nehata dayin. Lê ecele kirin û ew girtin. Egera bêserûberiya qerara mehekemeya desturê (constitutional court) jî belkî ev ecelekirin bû.
Vêca heger mirov berê xwe bide axaftina Ahmet Turkî, ya ko got parlamenterên DTP ji parlamenteriyê îstîfa nakin—Berî DTP bêt girtin, qerar girtibûn ko heger partiya wan bêt girtin, yan siyaset li hindek palamenterên DTP-ê bêt qedexekirin, tevaya parlamenterên DTP-ê dê ji parlamenteriyê îstifa bikin—mirov dibîne ko Ahmet Turkî, yanî DTP-ê, daxaza dewleta tirk baş fêm kir û qebûl kir.
Heger wisa nebûya tu sebeb nebû ko Ahmet Turk bibêje ew li ser daxaza Abdullah Ocalanî jî îstîfa nakin. Wî dikarî behsa Abdullah Ocalanî neke. Meydana siyaseta aşkere dixwest ko ew behsê neke, nebêje daxaza wî ye û heger negotiba, dê li gor rûyê aşkere yê siyasetê minsabtir bû ya. Lê heqîqeta siyaseta dewleta tirk, tişteka dî bû û Ahmet Turkî û DTP-ê ew fêm kirin, qebûl kirin û tetbîq kirin.
Berî midetekê balyozê (ambasador) Emerîkayê yê li Tirkiyeyê got gerek tirk problema PKK-ê ji beriya ew eskerên xwe ji Iraqê derxînin çareser bikin, heger ne ew dê siyasetên alternatîf bixin dewrê.
Çaxê em berê xwe bidin van bûyeran em dê bibînin wan tesîreka mezin li ser “vebûna demokratik” heye.
Tirk “vebûnê” li gor xwe dikin. Ne hesabê kurdan û ne jî yê tu aktorên mezin jî nakin.
Abdullah Ocalan her cara devê xwe vedike dijûnan dide ingilîz, emerîkî, îsraîl û kurdên başûr.
Gelo çaxê tirk Abdullah Ocalan û rêxistinên wî yên li bakurê Kurdistanê û Tirkiyeyê, ko her gava dixazin dikanan dişewitînin, li kolanan şerî dikin, esker-sivîl, mirovan, dikujin, di kontrola xwe de bihêlin, dê bi çi rûyî bibêjin xelkên dî bila PKK li ba we ne mîne?
Ew dê bibêjin, lê kî dê guh bide wan?
Çiriya paşî 2009 |
|